07 09 29 - 30 Circuito de los Cuetos Albos
| VER PUNTO DE SAÍDA | VER MAPA DA RUTA | VER GALERÍA DE FOTOS | PDF EN CASTELAN |
SITUACIÓN: Macizo Central de Picos de Europa – Cabrales (Asturias)
PUNTO DE PARTIDA: Puente Poncebos
ACCESO: En Arenas de Cabrales, coller a estrada a Sotres. Puente Poncebos está no km. 6.
HORARIO: 16/18 horas DIFICULTADE: Moi alta TIPO DE ROTA: Circular
DESNIVÉIS: Poncebos - Neverón de Urriellu - 1.348 m.
Refuxio de Cabrones - Pico de los Cabrones - 519 m.
MAPAS: Miguel Angel Adrados (Macizo Central y Oriental) - I.G.N. – 55 - IV
SINOPSE: O itinerario que se suxire a continuación non e só a ascensión ao Neverón de Urriellu ou ó Pico de los Cabrones.
A aproximación que dende Poncebos facemos por Camburero e Vega de Urriellu, coa posterior baixada dende o Jou de los Cabrones por Amuesa, fan desta actividade unha circunvalación dos Cuetos Albos co que se consigue un maior coñecemento de todo o sector norte do macizo.
O Neverón de Urriellu é un pico con unha situación moi centrada no Macizo Central. Dende a Vega de Urriellu, a súa parede Este, presenta un aspecto alpino e moi atractivo para os escaladores, polo lado Oeste, en cambio, a ascensión é fácil e sempre gratificante dende o punto de vista panorámico. Dende o seu cume a imaxe que nos amosa do Picu Urriellu e, simplemente, impresionante.
O Pico de los Cabrones é unha das montañas máis fermosas e desexadas dos Picos, non exenta de dificultade e con unha vía normal sinuosa que debe rexeitarse na presencia de neve recente.
A súa pose triangular destaca especialmente dende o refuxio de Cabrones, en compaña das súas verticais agullas nor-orientais que rompen a uniformidade de tal pirámide rochosa. Se a esta ascensión engadíramos o afamado cristerío que a une con Torrecerredo, con tramos especialmente impresionantes na baixada da cota sur dos Cabrones e o mítico paso de IV ao remate, resultaría unha actividade moi elegante e completa.
DESCRICIÓN DA ROTA: En Poncebos (200 m.) seguimos a pista que segue a Garganta do Cares para pouco despois do túnel deixala e baixar a esquerda por un sendeiro que atravesa o Cares pola ponte da Jaya. O camiño pasa xunto a unha cabana e gana altura zigzagueando antes de entrar na Canal del Tejo. A saída da canle atópase unha pequena pradería con unha cabana e a ponte Colines. Neste punto temos dúas opcións. Se cruzamos a ponte pasamos polo barrio de Bulnes de Arriba ou El Castillo (710 m.) seguindo o camiño en dirección oeste cara ao cimbro de Amuesa. De fronte, pasamos por Bulnes de Abajo ou La Villa (647 m.) subindo por Camburero.
Despois de cruzar Bulnes de Abajo collemos o camiño chamado El Seu, e por el chegaremos a parte baixa do Canal de Balcosín onde veremos unha fervenza no lugar coñecido como Mestas. Subimos o promontorio de Casti Sierra por onde entramos no desfiladeiro. Ao comezo este é moi angosto. É a voluga de Casti Sierra, que na linguaxe dos Picos resérvase para pasos profundos e angostos. Logo o paraxe vai ensanchándose e camiñamos pola Canal de Balcosín. Todo este traxecto é un paraxe sobrecolledor. Polo fondo da canle chegamos ata o Jou Bajo (1.077 m.), unha especie de circo de grandes paredes e antiga lingua glaciar onde remata. Ante o murallón que cerra o paso, o camiño xira repentinamente cara a dereita para comezar a ascensión pola Canal de Camburero, non moi larga pero de gran desnivel. Ten unha fonte na metade da mesma e seguindo todo o pedreiro arriba, coroamos na majada de Camburero (1.350 m.), que está abicada nun pequeno chan formada polas ruínas de tres cabanas. Fronte a nós aparece maxestoso, por primeira vez na marcha, o Picu Urriellu, polo lado nordeste.
Agora comeza unha larga e penosa subida pola canle do Jou Lluengo por continuos pedreiros que non rematan ata o remate da canle. Na Vega de Urriellu remata esta dura ascensión.
Despois de descansar na Vega de Urriellu proseguimos a marcha collendo un sendeiro entre bloques de pedra que nos leva a unha canle – cheminea que despois de rematar a forte subida déixanos na Corona del Raso (2.253 m.). Describimos un arco, en dirección Noroeste e logo Oeste, chegando así a Horcada Arenera (2.279 m.).
Vemos cara ao este o Neverón de Urriellu, separado do grupo dos Albos, a esquerda, pola Horcada Arenera (2.283 m.). Tamén vemos dende este cimbro Torrecerredo, Torre Coello, Torre del Oso e demais cumes que forman o circo do Jou de Cerredo.
Neverón de Urriellu (2.548 m.): Dende a Horcada Arenera, comezamos a subir cara ao Sur, seguindo unha fácil lomba. Deixamos máis tarde a nosa esquerda o esporón que baixa do Neverón de Urriellu cara ao Norte. Seguimos ao Sur, gañando altura pola ladeira, ata antes de chegar a outro marcado esporón que baixa en dirección Noroeste da aresta, máis cerca do cume secundario ou cume Sur del Neverón (2.532 m.). Encaramos agora a pendente surleste e tomamos sucesivas canles, pasos de II,polas que accedemos a aresta entre os dous cumes. Pola esquerda, en dirección Norte, chegamos ao cume principal do Neverón de Urriellu. Dende o cume dominamos unha formidable panorámica do macizo, e en especial do Picu Urriellu coa súa veiga aos pés.
Baixamos polo mesmo camiño sen necesidade de chegar a Horcada Arenera, atopamos un sendeiro moi marcado en dirección Noroeste que sen complicacións nos leva ao Jou de Cerredo, practicamente todo en baixada onde está situado o refuxio (2.030 m.).
Pico de los Cabrones (2.553 m.): Este airoso cume, xunto coas agullas que levan o mesmo nome, Torrecerredo e a Torre de Labrouche, forman un espectacular circo de características moi alpinas. Para conquistar este pico temos que superar pasos de dificultade II e III.
Saímos do refuxio recorrendo a dobre depresión na que estamos e tomamos unha canle a esquerda chegando así a un cimbro entre dous jous. Sen baixar pasamos pola dereita a outro cimbro un pouco máis alto tras o cal ocúltase o Jou Negro.
Unha vez no Jou Negro, remontamos o neveiro para subir por unha canle nesta zoa inferior da parede pola que ganamos altura por un terreo inestable (rocha rota) que ofrece pequenos esporóns de rocha firme (II – I), sobre os que resulta máis fácil o avance. Situados baixo o farallón, debemos seguir a esquerda toda unha ampla terraza inclinada (SSO, fitos) a medida que nos alonxamos do pico ata atoparnos co contraforte Este da cota meridional da montaña. Remontamos cara ao oeste estes contrafortes uns metros, e ao aparecer a muralla rochosa ábrese a dereita unha estreita repisa (fitos, pegadas de paso) que, primeiro en oblicuo e logo en horizontal, vainos permitir retroceder ata a base do corredor que se debuxa como acceso ao cimbro entre esa cota Sur e o Pico de los Cabrones.
Escalamos esta cheminea (III - ), onde pode ser útil unha corda, con menor inclinación na súa parte final (pedra solta) e que así, nuns 50 m., nos deposita na arrepiante brecha Sur. Agora debemos encaramarnos a dereita nunha diagonal cara a vertente do Jou Negro (III ao comezo, logo II bastante exposto) que debemos estar en condicións de destrepar. A inclinación decrece a medida que nos achegamos ao cume onde hai un fito e un tarxeteiro. A volta ata o refuxio facémola polo mesmo camiño.
Saímos do refuxio seguindo un sendeiro moi marcado con fitos de pedra para pasar unhas cornixas aéreas onde existe unha corda que nos facilita o paso. Ao pouco temos que baixar unhas rochas onde tamén existe outra corda para axuda, transitando entre grandes bloques de pedra ata que chegamos ao cimbro superior da Cuesta del Trave. Aquí comeza unha longa baixada ata a majada de Amuesa (1.386 m.) onde pasamos preto das cabanas deixándoas a nosa esquerda e iniciando a Canal de Amuesa que en innumerables zigzags nos levan aos Llanos del Torno, onde hai unha fonte. De seguida entramos en Bulnes de Arriba (710 m.) onde nas primeiras cabanas collemos un camiño a esquerda que nos leva sen perda a Puente Colines, lugar que vimos cando subimos en dirección a Bulnes de Abajo.
Non queda máis que seguir a Canal del Tejo que nos levará de volta ata Puente Poncebos.