08 07 20 Sierra de Peña Maín (Cabrales) Asturias

SITUACIÓN: Cabrales (Asturias)

PUNTO DE PARTIDA: Invernales del Texu

ACCESO: En Arenas de Cabrales, collemos a estrada AS – 254 que vai a Poncebos. Dende aquí pola CA – 1, e 500 m. antes de Sotres, nunha curva cerrada temos que coller unha pista de terra que sae a dereita cara ao río, xunto ao cal atópanse os invernais do Texu.

HORARIO: 5/6 horas DESNIVEL: 700 m. de subida / 900 de baixada

DISTANCIA: 12 km. DIFICULTADE: Media TIPO DE ROTA: Travesía

MAPAS: I.G.N. 56 – I - III

SINOPSE: Trátase dunha fácil e fermosa excursión, subindo ao cume máis alto de Peña Maín, a Cabeza de la Mesa, desde cuxo vértice podemos observar unha formidable panorámica do Macizo Central de Picos de Europa. A baixada cara a Tielve polos invernais do Vierro, aumenta o interese desta actividade.

DESCRICIÓN DA ROTA: Saímos dos invernais do Texu pola pista que sobe a Pandébano. Durante esta subida, alternamos tramos de pista co antigo sendeiro ata un primeiro cimbro, Collado Cuaceya. A partir de aquí, suavízase a subida pasando a sombra dun pequeno bosque ata Río Canero, que baixa das proximidades de Pandébano. Cruzamos o río seguindo cara a un grupo de cabanas situadas na base da ladeira de Peña Maín.

Estamos na majada de La Roble, onde nos situamos por riba das primeiras cabanas para coller un sendeiro que vai a dereita, E, por debaixo dunha parede rochosa que domina a braña. Chegamos en horizontal a unha canle que se sobe en zigzag seguindo un sendeiriño. En poucos minutos alcanzamos un cimbro tras o que aparece a majada de Sotarraña, situada nun pequeno jou.

Pasamos esta braña, onde hai unha fonte, para ascender directamente pola ancha canle que domina a braña seguindo un sendeiro do gando. Na parte alta da canle damos vista, a esquerda, a outra canle menos pendente e ocupada no seu lado esquerdo por un pequeno bosque de faias. Dirixímonos cara ao faial, cruzando por sendeiro pouco marcado. A saída atópase a Cueva del Queso. Subimos entonces por riba da cova e remontamos a lomba medio rochosa ata desembocar nas pendentes cimeiras. No alto xa se ve o cume de Cabeza La Mesa, punto máis alto da serra, inconfundible polo seu monolito xeodésico. Por debaixo e a esquerda, vemos unha braña medio abandonada, Groseda, máis abaixo o Collado Pandébano e ao fondo o Picu Urriellu, que destaca entre outros cumes do sector. Solo queda superar a última parte da ascensión, atravesando pequenos jous por un sendeiro case imperceptible. A Cabeza de la Mesa está unida polo este coa súa veciña a Cabecina Quemada.

Mirando en dirección nordeste, tras o cimbro que se forma entre as dúas, aparece outro cume máis baixo, entre árbores, a Cabeza la Rasa. A esquerda desta morra faise visible unha cabana, Majada Trijuerda. Na baixada debemos dirixirnos cara a esta braña. Dende o cimbro baixamos directamente pola ampla ladeira norte da montaña, e de seguida distinguimos un sendeiro de gando entre os breixos que cobren a pendente. Ao chegar abaixo, atravesamos un jou con bastante vexetación, e a súa saída, nun primeiro cimbro, divisamos máis abaixo o Cueto e a Majada del Vierro.

Atravesamos o bosque diagonalmente a dereita, seguindo o sendeiro, ata acadar un novo cimbro. Ao outro lado vese a Majada Trijuerda, que antes vimos dende o cume de Cabeza de la Mesa. Sen chegar a atravesar este cimbro, xiramos a esquerda para baixar, seguindo sempre o sendeiro, agora cara ao oeste. O camiño pérdese ao atravesar un claro, pero recuperámolo máis abaixo, chegando así a un pequeno cimbro cuberto de fentos.

Dende o cimbro de Cueto Vernil, rodeamos pola dereita o Cueto e alcanzamos outro cimbro máis importante formado polo Cueto Vierro. Baixamos cara a dereita para ir aos invernais do Vierro. Aquí collemos un bo camiño que baixa en zigzag ata os invernais de Calmor e en poucos minutos chegamos ao Duje, xusto a altura da ponte vella de Tielve.